In 1941 werd in Nederland de verplichte ziektekostenverzekering ingevoerd, Iedereen die verzekerd was voor de ziektewet en een inkomen beneden een bepaalde grens had moest zich verplicht bij het ziekenfonds aanmelden. Deze verplichte verzekering werd gefinancierd door inkomensafhankelijke werknemers- en werkgeverspremies. Verzekerd waren ziekenhuis verpleging, specialistische hulp, tandheelkundige zorg en paramedische zorg als fysiotherapie.
In 1964 werd de verzekering zelfs omgezet tot een ziekenfondswet en ondertussen was het ziekenfonds ook toegankelijk voor gepensioneerden. Iedereen werd hiermee dus geholpen en betaalde mee naar vermogen, ook wanneer je weinig zorg nodig had zoals jongeren. “Solidair met de zieken” en uiteindelijk heeft iedereen vroeg of laat zorg nodig.
In 2006 wordt het ziekenfonds door de Neoliberale politici opgeheven om kosten te besparen op de overheidsuitgaven. Iedereen moest zich privé verzekeren want volgens de bezuinigers zou concurrentie de zorg goedkoper maken. Er wordt een eigen risico ingesteld waarbij de patiënt nu de eerste €385, zelf moet betalen. Er komt een beperkt standaard pakket waarbij allerlei extra zaken bij verzekerd kunnen worden. Dat betreft bijvoorbeeld tandheelkundige zorg en paramedische zorg zoals fysiotherapie.
Verzekeraars bieden jongeren een goedkopere, “uitgeklede” verzekering aan, omdat zij volgens hen bepaalde zorg niet nodig hebben en dat je je daar dus niet voor hoeft te verzekeren. Wanneer je die zorg dan toch nodig hebt moet je het zelf betalen.
Het eigen risico zorgt ervoor dat mensen zorg gaan mijden met alle gevolgen van dien. In plaats van snel ingrijpen stelt men de zorg uit. Soms is de ziekte dan niet meer te behandelen, en altijd is het uiteindelijk duurder.
Zorgaanbieders moeten afspraken maken met de verzekeringsmaatschappijen over hoeveel behandelingen zij vergoed krijgen. Dat maakt de zorgaanbieder afhankelijk en kwetsbaar. Wanneer zij meer patiënten behandelen dan afgesproken is wordt de behandeling van die patiënt niet door de verzekeraar vergoed. Zorgaanbieders kunnen die zorg niet weigeren, omdat de patiënt dan naar een ander gaat. Zij moeten de zorgverzekeraar dan smeken te betalen en die betaalt dan vaak maar een gedeelte van de kosten.
Daarnaast worden zorgverleners door de verzekeraars gedwongen een enorme, belachelijke administratie bij te houden. Want wanneer niet alle vragen ingevuld zijn wordt de behandeling niet vergoed. Dit veroorzaakt een enorme administratieve rompslomp voor de zorgverlener die wel iets beters te doen heeft. Deze bureaucratie verhoogt nog eens extra de enorme werkdruk en vergalt het werkplezier: i.p.v. zorgen voor mensen zit je achter de computer.
Het sprookje van neoliberale politici dat marktwerking de zorg goedkoper maakt is klinkklare onzin. Nederland heeft inmiddels een van de duurdere zorgsystemen in de wereld. Wij willen weer graag terug naar een nationaal zorgfonds, met een goed standaard pakket, bereikbaar voor iedereen en zonder inkomensafhankelijke bijdrage.
